کتاب چنین گفت زرتشت اثر فریدریش نیچه

در نگاه نخست و با خواندن عنوان کتاب، آن هم از دید یک ایرانی، این‌طور به‌نظر می‌رسد که محتوای اصلی کتاب درخصوص زرتشت، پیامبر باستانی ایران زمین است، اما با کمی مطالعه متوجه می‌شویم که این نوشته، بیشتر برداشت آزاد نیچه از شخصیتی به نام زرتشت است. زرتشت را می‌توان به ‌نوعی خود نیچه دانست، چراکه زرتشتِ این کتاب، خود نیچه در عالم واقع است؛ فردی است در خود، که در کنج عزلت نشسته و در پی رسیدن به راه جاودانگی‌ست. زرتشت بر بلندای کوهی، تنها زندگی می‌کند و به‌نوعی به کشف و شهود درخصوص زندگی، و به‌ویژه مظاهر آن مشغول است. اما پس از مدتی، در دوره‌هایی به‌صورت متناوب از کوه پایین می‌آید و تمام آثار و نشانه‌های زندگی روزمره و آنچه که مردمان آن دیار به آن خو گرفته‌اند را نقد می‌کند. مهم‌ترین نمادهایی که به نفی و نقد آن می‌پردازد، نفس آدمی، متافیزیک، ریاضت‌کشی، دولت‌پرستی و ابتذال اندیشه است. با بررسی این نمادها، می‌توان این‌گونه بیان کرد که این زرتشت، خودِ نیچه است و آن نمادها، نمادهای قرن نوزدهمی است که بر جامعه‌ی آن روزگار چیره گشته است. نیچه نیز از زبان زرتشت به‌نوعی انتقاد از وضع وجود و جامعه‌ی آن روزگار پرداخته است.