کتاب مائده های آسمانی اثر سید علیرضا بهشتی

کلماتی هست که آدم وقتی با خودش می‌گوید به نظر بسیار درخشان می‌رسند. اما زمانی که همان‌ها را به زبان می‌آورد و یا می‌نویسد دیگران از آن بهره‌ای نمی‌برند، یا مثل غذایی مانده و عجیب و غریب آن را مضمضه می‌کنند و از دهان بیرون می‌ریزند. کسی می‌گفت سال‌ها برای مردم صحبت می‌کردم، اما همین که شب می‌شد حرف‌هایی که طی روز زده بودم در رختخواب به سراغم می‌آمدند. خود را مثل بقالی می‌دیدم که جنس‌هایش را پس آورده‌اند. دوباره تا نیمه‌های شب آنها را به قوطی‌هایشان باز می‌گرداندم و می‌فهمیدم که مخاطبان یک کلمه از آنها را تحویل نگرفته‌اند. اینک مدتی است که دیگر وقتی می‌روم بخوابم حرف‌هایی که زده‌ام به سراغم نمی‌آیند. انگاری اخیرا کسانی آنها را تحویل می‌گیرند و دیگر پس نمی‌آورند. ما همه دوست داریم اینطور باشیم؛ برای مردم افاضه کنیم و آنها لذت ببرند و رهنمود بگیرند. اما خداوند این را تنها برای تعداد کمی از انسان‌ها خواسته است. پس شنونده حرف‌های ما کیست؟ - خودمان!